De schilderes Maya Hêbil, is geboren in Portugal, woont sinds 1980 in Amsterdam en ontpopte zich tot een van de levende monumenten uit de Staatsliedenbuurt. Ze schildert met rollers, penselen, spuitbussen, of met haar vingers. Het werk is expressionistisch en bestaat uit abstrakte motieven, bloemstillevens en vrouwportretten. De stillevens die ze jarenlang produceerde, gevuld met de door haarzelf gekweekte bloemen die in geen tuin te vinden zijn, evolueren in haar recente werk tot kosmische proporties. Het zijn explosies in de ruimte. H et gaat Maya niet meer om het houvast dat een vaas op een tafel biedt, noch om de illusie van bloemen duidelijk te maken. Het vierkante doek neemt die funktie over. De bloemen zijn verf geworden, sterrenachten, vuurwerk.
Haar vrouwportretten en -figuren lijken als uit een droom ontsnapt aan de negentiende eeuw, ze dragen lange rokken, laarsjes, hoedjes, parasols. Of het zijn imaginaire portretten die uit de jaren twintig of vijftig lijken te stammen, kwetsbaar en met tedere blikken. Ze worden afgewisseld met erotische taferelen, zoals die van een naakte vrouw die van achteren gezien benaderd wordt door haar vanuit het duister opdoemende minnaar. Hij slaat zijn handen als klauwen om haar rug en billen, rode striemen achterlatend, klaar om in haar nek te bijten.
“Voor mij zijn sommige schilderijen pure therapie om mij positief of vrouwelijk te voelen, maar ook een beetje massochisme past wel bij me.” Het gaat Maya Hêbil om erotiek en sensualiteit. Soms vol humor, zoals een extatisch paar achter een vóór het schilderij hangend doorzichtig gordijn dat de kijker meteen tot voyeurist bombardeert.
opening donderdag 2 oktober 1997, 17.00 uur in Zaal 100
Aja voor de Staatskrant 1997zie ook: Maya Hêbil in memoriam - februari 2010