Tot eind februari exposeert de Brusselse kunstenaar, zanger en tekstschrijver Maxence Finet (1968) schilderijen en lichtobjecten in Zaal 100. De beelden hebben met elkaar gemeen dat ze als drippings zijn opgezet. Bij een dripping druppelt de kunstenaar de verf van het penseel of laat het er van af druipen. Door snelle bewegingen kunnen klodders, spetters, maar ook dikke of dunne lijnen ontstaan.
Met zwarte lakverf zijn op een helderwitte achtergrond een serie vrouwenportretten neergezet. In een paar lijnen weet Finet ze te vangen. De spontaan opgezette monden, ogen, neuzen en kapsels zijn toonaangevend. Verdere gelaatsvormen zijn afwezig. Wat blijft is openheid en portretten als kalligrafieën. Dat maakt het werk uniek. “Je mag geen seconde aarzelen”, zegt hij, “ voor je het weet heb je een vlek. Het gaat om uiterste concentratie.” In tegenstelling tot de serene sfeer van de doeken in het restaurant spettert in de hal alles van de muur. 
De van achter verlichte schilderijen op doek, glas en spiegels laten organische vormen zien en veel naakte vrouwen. Boven de bar hangt een van achteren verlicht drieluik dat een oog vormt. Door het licht, de pasteltinten en de diepzwarte dripping straalt het als glas in lood. Ik vind het een prachtig oog. "Een gebroken oog is het", zegt medewerkster Everdien: "Kijk naar al die vrouwen, die zijn ook allemaal gebroken of in elkaar geslagen." Ze wijst op de fluorescerende naakten ertegenover. Ze zien er inderdaad niet gelukkig uit. Op een glasschildering ernaast zit een naakte vrouw ineengedoken op een bed onder een getralied raam. Maxence geeft om vrouwen, is mijn conclusie."Als je dat oog ziet, dan begrijp je de hele expositie", zegt musicus Miquel Petruccelli een paar dagen later. "Door dat oog moet je de expositie zien. Het is een beschouwend oog, een eyeopener.” Komt dat zien.
Facebookmaxence&co
Aja Waalwijk voor de Staatskrant januari 2017