In Memoriam Fabiola di Atlanta (1946-2013)
In Memoriam Fabiola di Atlanta (1946-2013)
Op 27 januari overleed oud-nachtburgemeester Fabiola (Peter Alexander van Linden), buurtgenoot voor alle Amsterdammers, aan kanker. Een man die kleur bracht en voor zijn mening uitkwam. Elke herinnering aan hem is in kleur. Hij nam afscheid in Zaal 100 op de dichtersavond in november 2012 waar hij, na 15 jaar deelname, voor de laatste keer voorlas uit het dagboek van Cinderella. Met het overlijden van Fabiola verliest Amsterdam een icoon van het geweten, vrijheid van zijn en van meningsuiting. We zullen hem missen.
Hij vertelde mij in 2007 dat zijn moeder op skie-vakantie barensweëen kreeg in een berghutje. Met zwaailicht probeerden ze haar nog naar het ziekenhuis in München te brengen. Onderweg werd Fabiola in Weilheim in een klooster geboren. Zo kwam hij als Tiroler jongen in Vlaanderen terecht. Toen hij op een jongen verliefd werd dacht hij dat hij alleen op de wereld stond. Hij ging de verpleging in.
Fabiola: "Strijdbaar door het geheim dat ik mee moest dragen verliet ik het conservatieve dorp waar ik woonde en zocht de vrijheid op in Amsterdam. Er ging een wereld open. Van blind werd ik ziend. Ik moest bijna alles afleren. Dook in allerlei bewegingen: flikker-, kraak-, kunstwereld. Ik werd een rooie flikker. Dat betekent dat ik geen vrouw wilde worden maar een vrije man die zijn vrouwelijkheid niet onderdrukt, net als David Bowie en Boy George. Het androgyne spreekt me aan, de kunstdandy. Ik heb bij de Sociale Dienst gezegd: "Ik ben geen kunstenaar maar kunstwerk". Toen ben ik twee maanden op een sokkel gaan staan. Eerst in het Vondelpark waar Vondels beeld in reparatie was. Daarna op het voetstuk van het beeld van Wibaut, dat was gestolen. Op de Dam had ik mijn eigen sokkel en voor ik het wist was ik kunstwerk: Fabiola di Liberté. Als Fabiola di Atlanta ben altijd sterk met Atlantis bezig, het verdonken land waarvan niemand weet waar het lag. Omdat ik niet in de hemel geloof probeer ik me er iets volmaakts aards bij voor te stellen. Ik sta ingeschreven als werkloos maar ik ben demonstrant, beroepsactivist. Ik probeer een steentje bij te dragen aan een betere wereld. Ik heb thee, koffie en soep uitgeschonken voor daklozen, was voorlichter voor Greenpeace in allerlei buurthuizen. Ik zat bij milieudefensie en bij een groep tegen mobiele zendmasten op de daken en nog veel meer. De demonstraties die ik heb afgelopen zijn niet te tellen. Tegen racisme, fascisme, voor de krakers, de homostrijd, Ruigoord, Groenoord, de onderdrukte volkeren, de illegaal verklaarden, de dieren. Ik vind het lekker om mij door alle klassen te bewegen. 's Ochtends een sit-in tegen speculatie, 's avonds een benefiet of een gala. Tegen de monarchie ben ik ook nog bezig. Een gekozen koningin, dat hoort in een democratie. Vrijheid is heel erg belangrijk. Dat moet je ten volle laten zien. Zonder vrijheid geen kunst. Zonder kunst geen vrijheid. Ik knip een mouw van mijn jas, draag twee verschillende soorten schoenen, wikkel mezelf in etalagefolie. Het mag kloppen, het hoeft niet. Ik ben mijn eigen beweging, mijn eigen instituut geworden. Als levend kunstwerk ga ik door het hele land. Als sprekend levend kunstwerk treed ik wat minder naar buiten. Ik werkte voor diverse radiostations: Patapoe, Radio God, Radio Russia, Radio X, F.M. Amsterdam en drie jaar Vrije Keizer met vaste columns uit het dagboek van Cinderella. Cinderella is de schizofrenie. Een mens bestaat uit een, twee, drie personen. Ieder mens spreekt met zijn eigen zelf. Ik heb daarvoor een typetje gecreëerd, een dagboek. Tegen haar vertel ik het naar buiten toe."
Ik heb met Fabiola veel meegemaakt. We liepen in 1989 in Moskou gearmd over straat. Hij als Fabiola, ik als Moskonaut. Evenzo traden we met het Amsterdams Ballon Gezelschap op in o.a. Lissabon, Berlijn en Kopenhagen. De laatste keer dat we daar samenwerkten was tijdens de Climat Bottom Meeting in 2009. We waren beiden meerdere malen aanwezig in Doel te België. In Potsdam fietste ik eens met Fabiola achterop en Victor Victoria voorop het stuur door de straten. Bij elk bobbeltje in het wegdek klonk het hooggestemde Oei en Oo. Uiteraard leverde dat bij de omstanders de nodige reacties op. Ik voelde mij een koning te rijk, met twee zulke vrienden, in de zon, zo door Potsdam te kunnen fietsen. Terwijl ik daar bezig was met een manifest en een te houden show ging Fabiola dagelijks op bezoek bij ouden van dagen en zieken. Wat een goeie gozer was het. Ik heb daar in mijn nakie met hem in mijn armen rondgedanst op straat. Eens ook een manifest geschreven en samen met Fabiola en Wally Tax het "Monument Voor Afwijkend Gedrag" gevormd op het Waterlooplein, nadat hij door de patatboer was gediscrimineerd. Vanaf Fabiola's balkon tegenover de Stopera filmde Hugo Kaagman eens een van de "Uitspattingen". En aan datzelfde balkon wapperde ook voor het eerst het staatsieportret, getiteld “Bill”, van onze toekomstige vorst.