"Dit is echt geen kunstkritiek meer"

 
AMSTERDAM - Donderdagavond 20 december werd in de staatsliedenbuurt in Zaal 100 het schilderij "Bill" van de Amsterdamse kunstenaar Aja Waalwijk ernstig beschadigd. Op een feestelijke avond voor dichters sneed een zich Stanley X noemende vandaal met meters lange halen een X midden in het doek.
 
 
 
 
 

Het programma opende met authententieke Mongoolse muziek, daarna kwamen de dichters aan het woord. Achtereenvolgens was de beurt aan onder meer Barry Fitton en Sharon O'Connor die op het ogenblik in Amsterdam zijn, Mario Without, Ton van Benten en de daklozen Steen en Sonja van de schrijversgroep Kantlijn. Laatste in de rij was Ninja Roman Melody, die in het Russisch voordroeg.

Na de pauze was het programma uitbundiger. De organisatoren zongen net met entertainer Rudy Hofman een speciaal voor de gelegenheid geschreven lied. De rookmachine ging aan en het publiek kwam nu ineens overeind voor de polonaise, want zonder rook is het geen feest. Zo kon Stanley X ongemerkt met zijn stanleymes het podium op stormen en daar zijn daad stellen. 

De geschrokken Rudy Hofman en zijn muzikanten hadden in de chaos aanvankelijk niets in de gaten en speelden eerst nog vrolijk door. Pas toen de organisatoren de man tenslotte overmeesterden zagen de verontwaardigde aanwezigen de enorme schade. Hans Plomp grapte meteen sussend: "Ik hoop dat je verzekerd bent." En misschien gaat het ook wel om een grap of pesterij. Aan de bar werd er in ieder geval besmuikt om gelachen.

De kunstenaar zelf vond het minder leuk. Al bijna vijf jaar organiseert hij maandelijks een avond voor dichters. Speciaal voor de gelegenheid was een programma samengesteld dat door zowel TVA als de Vrije Keyser zou worden vastgelegd. De jongens van de TV klaagden dat het podium te kleurloos was en Waalwijk haalde een schilderij uit z'n atelier. "Bill" paste mooi bij het programma en over gebrek aan kleur viel niets meer te klagen, het doek is echt knal-oranje. Het vormde in ieder geval een prachtig warm-levendig decor voor de vaak wat bedeesde dichters. De maker kan er nog kwaad om worden: "Altijd heb ik actievoerders geholpen, die spandoeken waren zó saai!"

Geïntrigeerd als hij is door de eigentijdse behoefte aan ondertiteling ontwikkelt hij in dit werk een nieuwe heraldiek, waar kleur op kleur traditioneel immers niet mag. Maar hier staat de titel prominent in witte letters onderaan op het verder eenkleurige doek: de schilderkunst erkent wit niet als kleur. Waalwijk toont met dit portret van de kroonprins dat de relatie tussen tekst en beeld helemaal niet vrijblijvend is. Hij benadrukt: "Signeren doe ik achterop." Op de motieven van de vernielzuchtige "kunstcriticus" wil hij beslist niet ingaan. Het is een vage bekende die al vaker in de buurt rondhing. De man wist overigens in het tumult te ontkomen.

Terug naar wittereus.net